Hodowla lasu
Drzewostan zagosporaowany rębnią gniazdową
Odnowienie naturalne sosny zwyczajnej (fot.: K. Szpak)
Prace odnowieniowe w Nadleśnictwie Rytel (Fot.: W. Wencel)
Podstawowym zadaniem hodowli lasu jest zachowanie i wzbogacanie lasów istniejących (odnawianie) oraz tworzenie nowych (zalesianie), z respektowaniem warunków przyrodniczych i procesów naturalnych. Hodowla lasu obejmuje zbiór i przechowywanie nasion drzew, produkcję sadzonek na szkółkach, zakładanie oraz pielęgnację i ochronę upraw leśnych oraz drzewostanów.
Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.
Odnowienia możemy podzielić na odnowienia sztuczne, czyli sadzenie sadzonek lub wysiewanie nasion przez człowieka, oraz odnowienia naturalne, czyli zjawisko samoistnego powstania młodego pokolenia drzew pod okapem drzewostanu lub w jego sąsiedztwie. Odnowienia naturalne w lasach zagospodarowanych nie przebiegają zazwyczaj żywiołowo, lecz są kierowane przez człowieka. Prace polegają na spulchnieniu gleby pod okapem drzewostanu w roku, w którym spodziewany jest duży urodzaj nasion, oraz rozluźnieniu drzew, tak by do dna lasu dochodziła odpowiednia ilość światła.
Kolejnym etapem hodowania drzewostanów jest pielęgnowanie upraw. Polega ono na wykaszaniu chwastów wśród drzewek. Równocześnie wykonuje się cięcia pielęgnacyjne, które w zależności od wieku drzewostanu mają inny charakter i noszą inną nazwę: czyszczenia wczesne w okresie uprawy, czyszczenia późne w okresie młodnika, trzebieże wczesne w okresie dojrzewania drzewostanu oraz trzebieże późne w okresie dojrzałości drzewostanu.
Następną czynnością jest wprowadzanie sadzonek gatunków drzew i krzewów, które mogą stworzyć dolne warstwy drzewostanu, tzw. podszytu. Podszyt sadzony jest na siedliskach ubogich, gdzie z powodu niedoboru związków pokarmowych lub wody gatunki drzewiaste mają niewielką szansę wytworzenia dolnego piętra drzewostanu.
Na siedliskach żyznych, zalesionych przed laty głównie sosną, wprowadzamy obecnie pod osłoną istniejącego drzewostanu dąb i buk.
Asset Publisher
OBSZARY HCV W RAMACH CERTYFIKATU FSC - KONSULTACJE SPOŁECZNE
OBSZARY HCV W RAMACH CERTYFIKATU FSC - KONSULTACJE SPOŁECZNE
Nadleśnictwo Rytel informuje o rozpoczętych konsultacjach społecznych dotyczących wyznaczenia obszarów o szczególnych wartościach ochronnych HCV i powierzchni referencyjnych.
Konsultacje w sprawie obszarów HCV i powierzchni referencyjnych trwają do 12 lutego 2025 r., tj. 21 dni od daty publikacji ogłoszenia na stronie internetowej
Lista ekosystemów referencyjnych, zestawie oraz formularz zgłoszeniowy znajdują się w materiałach do pobrania.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
W związku z wdrażaniem wymagań certyfikatu FSC, zgodnie z zasadą 9 zapraszamy do konsultacji społecznych dla obszarów HCV 4.3 oraz obszarów HCV 6.2.
Konsultacje w odniesieniu do obszarów HCV 4.3 i 6.2 mają charakter ciągły.
Formularz zgłoszeniowy znajduje się w materiałach do pobrania.
HCV 4.3 – obszary związane z lokalnie istotnymi usługami ekosystemowymi
Usługi ekosystemowe to korzyści, jakie ludzie czerpią z natury. Lasy zapewniają społeczeństwu szeroki zakres korzyści, od obiegu czystej wody, po żyzną glebę i sekwestrację dwutlenku węgla.
Obejmują one:
a. usługi zaopatrzenia, takie jak żywność, produkty leśne i woda;
b. usługi regulacyjne, takie jak regulacja powodzi, susz, degradacji gleby, jakości powietrza, klimatu i chorób;
c. usługi wspierające, takie jak tworzenie gleby i obieg składników odżywczych;
d. usługi i wartości kulturowe, takie jak korzyści rekreacyjne, duchowe, religijne i inne korzyści niematerialne (lasy o zwiększonej funkcji społecznej).
HCV 6.2. – obszary związane z wartościami kulturowymi. Miejsca, zasoby, siedliska i krajobrazy o kluczowym znaczeniu kulturowym, ekologicznym, gospodarczym lub religijnym dla tradycyjnej kultury społeczności lokalnych.
Obszarami HCV 6.2 mogą być:
- miejsca pamięci (cmentarze, pomniki);
- miejsca kultu religijnego;
- oraz inne miejsca i obszary wskazane przez społeczności lokalne (sama wartość rekreacyjna lasów nie jest wystarczającą podstawą do uznania HCV 6.2.).
